bedrijfsnieuws over Lange COVID en het Chronische Moeheidssyndroom hebben een Partij in Gemeenschappelijk

Het bewijsmateriaal komt te voorschijn dat lange COVID (formeel „post-scherpe nawerking SARS-CoV-2 besmetting,“ of PASC) het slaan, een moleculair-vlakke gelijkenis aan de onbruikbaar makende en complexe die ziekte draagt nu als myalgic encefalomyelitis/chronisch moeheidssyndroom wordt bekend (ME/CFS). Één zeer belangrijk verschil is dat lange COVID één oorzakelijke agent, virus heeft SARS-CoV-2, terwijl ME/CFS veelvoudige potentiële bronnen, zegt Warren Tate, emeritus professor in de Afdeling van biochemie bij de Universiteit van Otago heeft (Nieuw Zeeland) die beide post-viral wanorde heeft bestudeerd.

De gelijkenissen tussen lange die COVID en ME/CFS intrigeren in het bijzonder aan Tate, de waarvan gezondheid van de dochter dramatisch meer dan 30 jaar geleden na een periode van klierkoorts verslechterde, algemeen in de Verenigde Staten als virus epstein-Barr wordt bekend en bekendst voor het veroorzaken van klierkoorts. Met elke virale ziekte, met inbegrip van de griep, een „vergeten minderheidsbevolking“ ervaart fysiek treuzelen, cognitief, emotioneel, en neurologische lange moeilijkheden nadat zij de besmetting hebben afgehouden, zegt hij.

Covid-19 zijn een onverwachte spel-wisselaar geweest in zoverre dat het post-viral syndromen op de radar van werkers uit de gezondheidszorg en wetenschappers, brengende aandacht en middelen aan de studie en de behandeling van PASC, voortzet Tate heeft gezet. Lange COVID wordt verondersteld om te beïnvloeden zo zoals veel 30% van de bevolking besmet door SARS-CoV-2, dreigend om secundaire pandemic te veroorzaken.

Tate zegt hij is hoopvolle vooruitgang in niet alleen het verbeteren van de symptomen van lange COVID maar het vinden van een manier zal worden gemaakt om de voorwaarde om te keren en de hersenen normaal opnieuw functionerend te krijgen. Minder bepaald is of onderzoek daarvoor zich tot ME/CFS zal uitbreiden.

„In Nieuw Zeeland, hebben wij 25.000 mensen met ME/CFS en op het ogenblik is het aantal met lange COVID waarschijnlijk in lage duizenden,“ hij wijst op. „Ik probeer om onze nationale [gezondheids] autoriteiten ertoe te brengen om ME/CFS met de lange COVID-initiatieven te omvatten zij allen willen nemen [en]… daar zijn een beetje van een tegenzin over dat omdat [wat] de mensen niet al dat aandacht door zich over alles willen verdunnen ongerust te maken die.“ voordien is gegaan

In de V.S., wordt de positie van Tate bepleit door Solve M.E., een organisatie zonder winstbejag geinteresseerd in het verminderen van het lijden van individuen met diverse ziekten „op lange afstand“. De kritieke kwestie is niet de ziekte of syndroom, zegt hij, maar mensen de waarvan immuunsystemen worden gebouwd dusdanig dat zij gevoeliger zijn voor virale besmettingen, giftige chemische producten, en chirurgie dan de rest van de bevolking.

Instorting/Terugwinningscyclus
Het lichaam zet normaal een defensie tegen besmetting op die voorbijgaande die ontsteking omvat door te helen wordt gevolgd. Maar de mensen met post-viral syndroom blijven in een chronische staat van ontsteking die symptomen zoals verlies van slaap en cognitieve functie, hypergevoeligheid aan geluid en licht veroorzaakt, en wijd schommelende bloedsuiker niveau-allen van wie onder hersenen-afgeleide homeostatic controle, nota's Tate zijn.

Drie jaren geleden, in een artikel die in het Internationale Dagboek van Immunopathology en Farmacologie verschijnen (DOI: 10.1177/2058738418812342), stelden Tate en zijn toen-Ph.D. student Angus MacKay eerst voor dat neuroinflammation in de hersenen een centrale eigenschap van ME/CFS is en de frequente strengere instortingen van de ziekte in antwoord op spanning vergemakkelijkt. Vindt het onlangs nieuwe bewijsmateriaal wijdverspreide neuroinflammation ook in patiënten met lange COVID wordt gezien.

Tate en zijn collega's onderzochten onlangs mededeling aan de hersenen van het perifere zenuwstelsel in zowel ME/CFS als lange COVID en vonden een schommelend patroon van ontsteking dat de hersenen om veroorzaakt abnormaal te functioneren, zoals gerapporteerd in Grenzen van Neurologie (DOI: 10.3389/fneur.2022.877772). Hun hypothese is dat de hersenengevolgen door de aanvankelijke spannergebeurtenis en de systemische pathologiebewegingen aan de hersenen via de neurovascular wegen of door een dysfunctionele blood-brain ziekte met chronische cycli van instorting en terugwinning ondersteunen en geen echte barrière die worden ondersteund, die helen.

De theorie stelt dat de cluster van neuronen binnen de paraventricular kern, die van verwerkingsspanning de oorzaak zijn, wegens neuroinflammation dysfunctioneel is, zegt Tate. In beïnvloede individuen, anders worden de mondaine verslechtering die (b.v., in een stortbui drijven) beschouwd aangezien de gevaren die de overproductie van hormonen zoals serotonine vereisen die de barrière kan losmaken de hersenen van de rest van het lichaam heeft.

De getroffen bevolking kan zich goed voorbij lange COVID uitbreiden en zegt de goed erkende post-viral moeheidssyndromen, Tate. Ontstekingsbiomarkers zijn gevonden in de cerebro-spinale die vloeistof van patiënten met multiple sclerose, bijvoorbeeld, een ziekte door opflakkeringen met periodes van vermindering wordt gekenmerkt die parallel wat met besmettingen met het virus epstein-Barr is gezien.

Het is waarschijnlijk dat lange COVID ook zal blijken om sommige unieke eigenschappen, in het bijzonder de ontwikkeling van microclots te hebben zoals voorgesteld in een artikel die onlangs in het Biochemische Dagboek verschijnen, (DOI: 10.1042/BCJ20220016). De theorie is dat de haarvaten van het microclotsblok omhoog en dat wat de meeste symptomen, met inbegrip van moeheid, „hersenenmist ondersteunt,“ en ontsteking zijn.

Het klinische Heroverwegen
De odyssee voor de geliefde dochter van Tate impliceerde de transformatie van een helder en trillend meisje in bedlegerige ongeldig verscheidene jaren. „Zij kon ongeveer vijf tot 10 meters aan de douche slechts lopen,“ hij herinnert aan. „Wij zagen enkel het leven nemend uit haar vóór onze ogen.“

Zijnd een biomedische wetenschapper, besliste Tate voor toelagegeld van toepassing te zijn om zijn voorgevoel te onderzoeken dat de enormiteit van haar moeheid betrekking werd gehad op energieproductie. Hij werd niet genomen ernstig-noch was haar ziekte. De voorzitter van de Koninklijke Psychiatrische die Maatschappij, hoogst invloedrijk in gezondheidscirkels in het UK, in feite in de tijd wordt verklaard wat spoedig genoemd geworden moest worden ME/CFS een „kunstmatige wanorde.“

Tegelijkertijd, werden post-viral syndromen in het algemeen verondersteld om een constellatie ingebeelde symptomen onder mensen te zijn die de spanningen en spanningen van het leven de zo dat zij „enkel soort van het uitstappen van het leven waren,“ zeggen Tate hard hadden gevonden, die uit de eerste hand kon zien dat niets van de waarheid verder zou kunnen zijn. „Het was vrij duidelijk dit geen psychologische ziekte.“ was

Beginnend over een decennium geleden, begon Tate ontvangend schenkingen van de families van slachtoffers en begon met zijn jacht voor de biologische basis van post-viral moeheidssyndromen. Dozens „boutique“ uitbarstingen van waren deze ziekten gedocumenteerd wereldwijd sinds 1930 en gekomen myalgic encefalomyelitis (ME) in het UK en het chronische moeheidssyndroom (CFS) in de V.S. genoemd worden.

ME/CFS moniker is een paraplutermijn die bij een internationale bijeenkomst die van 2016 in Florida kristalliseerde erkennen dat de namen effectief één enkele het afmatten ziekte beschrijven, zegt hij. De katalysator was een rapport van 2015 door het Instituut die van Geneeskunde ME/CFS of „systemische oefeningsonverdraagzaamheid bevestigen“ — een voorgestelde die naam vlak door de globale patiënt communautair-gehade ontvangen niet juiste erkenning en de erkenning van de medische en onderzoekgemeenschappen als ernstige ziekte wordt verworpen.

Wel één in 10 mensen die klierkoorts krijgen ME/CFS gaat krijgen, zeggen Tate. Een andere 20% van ME/CFS-gevallen wordt verondersteld om het resultaat van blootstelling aan nonviral oorzaken zoals giftige chemische producten of chirurgie te zijn. ME/CFS kan ook door deze belangrijke spanners worden in werking gesteld.

Enkel als pandemic covid-19 in 2020 wordt geraakt, publiceerde Tate en zijn team twee documenten (Dagboek van Vertalende Geneeskunde, DOI die: 10.1186/s12967-020-02533-3, en Klinische Epigenetics, DOI: 10.1186/s13148-020-00960-z) op moleculaire handtekeningen in immune celproteïnen die op veranderde energieproductie en DNA-veranderingen wijzen die ME/CFS drijven. „Wij konden zien op het moleculaire niveau waarom er dergelijke diepgaande fysiologische wijzigingen in deze ziekten waren,“ hij zeggen.

Toen COVID zich voordeed en de mensen begonnen beschrijvend hun reizen van niet het terugkrijgen, zegt Tate, hun die aandacht naar vergelijkende studies met ME/CFS wordt verplaatst. Met lange COVID, natuurlijk, is de stortende spanningsgebeurtenis virus SARS-CoV-2 zelf.

Het Flicking van de Schakelaar
De Wereldgezondheidsorganisatie definieert lange die COVID als voorwaarde door symptomen wordt gekenmerkt die het dagelijkse leven beïnvloeden (b.v., moeheid, dyspnoe, en cognitieve dysfunctie) die typisch drie maanden van het begin van scherpe covid-19 symptomen voorkomen, jongstleden minstens twee maanden, en niet door een alternatieve diagnose kunnen worden verklaard. Voor ongeveer 95% van mensen met lange COVID worden gediagnostiseerd, zou het een aan de gang zijnde levenslange ziekte zoals ME/CFS kunnen zijn waarvoor er momenteel geen therapie, Tate-nota's die is.

Het neemt tweemaal zo lang om een diagnose van ME/CFS te maken, en one-quarter beïnvloede individuen blijft mindervalide en sommigen zelfs bedbound, zet Tate voort. De andere 75%-beweging misschien 2-3 jaar later in de chronische fase waar zij „een paar sporten zouden kunnen beklimmen maar anderzijds onderaan drie,“ vallen aangezien hij uiteindelijke segue van zijn dochter in het roterende terug:krijgen-en-instortingsstadium beschrijft.

Bij het werken met zijn dochter om op haar schoolstudies in te halen zoals een jong meisje, Tate zegt, maakte hij de ontdekking dat „alle informatie nog daar in haar hersenen was; zij kon niet enkel tot het toegang hebben. Dat was een zeer positief ogenblik voor me omdat… [dat betekend] het geen neurodegenerative ziekte zoals Alzheimer.“ was

De opdracht werd vindend het juiste soort hulpmiddelen „flick dat de schakelaar terug op“ zo de hersenen zijn capaciteit kon terugkrijgen om juiste homeostatic controle te hebben, zegt hij.

In feite, beëindigden Tate en zijn collega's enkel omhoog een moleculaire studie over twee studenten met ME/CFS bij de Universiteit van Otago die graciously akkoord ging aan het krijgen van bloed over een jaar trekt, zegt hij. „DNA die methylome“ hun epigenetische code controleert werd vergeleken bij gezonde controles en, lo en behold, werd het gevonden om „meer onstabiele maandelijks te zijn… of zij een instorting.“ of niet hadden Toen zij in een instorting gingen, konden de onderzoekers ook veranderingen in hun DNA volgen die een verbeterde ontstekingsreactie door hun immuunsysteem verklaarde.

De twee studenten met ME/CFS waren, unsurprisingly, vrouwen. Suggereren de eigen studies van Tate de wijfjes mannetjes minstens vier tot één, en misschien zo veel zoals zes tot één in aantal overtreffen, wanneer het over ziekteweerslag komt. Eveneens, beïnvloedt lange COVID hoofdzakelijk vrouwen.

In de moleculaire tot op heden gedaane studies, zijn dezelfde gevolgen gezien bij beide geslachten, zegt hij. Om onbekende redenen, gebeuren zij enkel vaker in wijfjes.

Interessant, had zijn dochter het beste jaar van haar leven met ME/CFS na op zijn 39 jaar zwanger het worden. De kortstondige opwinding over het mogelijke beschermende effect van zwangerschap gaf snel aan een terugkomende regel van één-derden met post-viral syndromen uiting, waar wat helpt één sub-bevolking van patiënten de situatie in anderen verergert of geen verandering in gelijkaardige verhoudingen gediagnostiseerde individuen onthult.

Zoektocht naar Antwoorden

Geen definitieve moleculaire diagnostische test bestaat om of ME/CFS of lange COVID te diagnostiseren, maar de inspanningen zijn aan de gang om met één of andere soort oplossing op de proppen te komen. Ron Davis, beroemde professor van biochemie en genetica in Stanford University de van wie zoon jaren bedbound door de woedend makende ziekte heeft doorgebracht heeft, actief een behandeling gezocht. Hij ontwikkelt momenteel een veelbelovende nanoneedle test (PNAS, DOI: 10.1073/pnas.1901274116), maar het heeft nog om volledig voor zijn ziektespecificiteit voor ME/CFS worden getest, zegt Tate.

Het is slechts één van een lange lijst van onderzoeksprojecten specifiek voor ME/CFS die door het Centrum van de het Genoomtechnologie van Stanford worden ondernomen. Deze omvatten een in de handel verkrijgbare mitochondrial functietest die zuurstof tijdens de processen van de energieproductie meet, die significante verschillen tussen geactiveerde t-Cellen van ME/CFS-patiënten en gezonde controles kunnen openbaren.

Afzonderlijk, heeft een groep in Australië een trio van hoogst verfijnde tests ontwikkeld die konden dienen aangezien nuttige tweede-lijndiagnostiek voor patiënten verondersteld die van het hebben van ME/CFS op zijn klinische gevalsdefinitie wordt gebaseerd, hij verdergaat. De wetenschappelijke die principes werden uitvoerig in een document van 2020 geregeld in het Internationale Dagboek van Moleculaire Wetenschap wordt gepubliceerd (DOI: 10.3390/ijms21031074).

Bekijkt de eigen groep van Tate „sommige eenvoudige molecules die in deze post-viral syndromen zouden kunnen worden veranderd en gemakkelijk door technieken zouden kunnen worden ontdekt die de weglaboratoria.“ gebruiken

Deze omvatten het creëren van antilichamen tegen de fosfaatgroep aan een spannings eiwitkinase wordt toegevoegd dat (PKR) wanneer het wordt geactiveerd. Dit is indicatief van een chronisch geactiveerd immuunsysteem zoals in ME/CFS wordt gevonden, Tate zegt. Het concept moet de phosphorylation staat van een molecule als potentiële kenmerkende moleculaire biomarker gebruiken door de verhouding van de geactiveerde phosphorylated proteïne aan de inactieve vorm te meten die het fosfaat, heel erg zoals een cholesteroltest metend niet heeft de verhouding van high-density en low-density lipoproteïne. Dit kon dan in het algemeen gebruikte enzym-verbonden immunoassay (ELISA) formaat worden omgezet.

De gezonde controles hebben geen aan de gang zijnde actieve vorm (pPKR), hoewel iedereen met een hoofdkoude een voorbijgaande verandering in hun immuunsysteem zou kunnen hebben en positief testen, gaat hij verder. De individuen met ME/CFS hebben een phosphorylated staat die van PKR jarenlang gehad, tot het maakt een potentieel lonende benadering van vroege opsporing.

Onderzoeksbehoeften

Het longitudinale onderzoek is desperately nodig. Één vertraging is geweest dat het zes maanden vergt bij een officiële ME/CFS-diagnose te krijgen. Met lange COVID, kan een diagnose na drie maanden worden gemaakt.

Het houdt steek om een aan de gang zijnde studie inschrijvende mensen te lanceren onlangs besmet met SARS-CoV-2, zal het kennen van een deel hen uiteindelijk de post-viral wanorde, zegt Tate ontwikkelen. ME/CFS kon eveneens worden bestudeerd door individuen op het punt van hun aanvankelijke besmetting, bijvoorbeeld met het virus in te schrijven epstein-Barr.

Als recensent voor Europese toelagen voor ME/CFS, zegt Tate hij grotere klinische studies ziet plannend om COVID naast andere post-viral syndromen te bekijken. De Oxidatedspanning, bijvoorbeeld, zal waarschijnlijk een gedeelde klinische eigenschap zijn aangezien het lichaam deze besmettingen afhoudt.

Het anti-oxyderend in het lichaam worden ontworpen om de cellen tegen aanval te beschermen door zuurstof en het lichaam in saldo te houden die, neemt van hij nota, coenzyme Q10 en glutathione van verwijzingen voorzien (in een hoge concentratie in de hersenen). De oxydatieve spanning met een ziekte impliceert een persoon of teveel reactieve zuurstofspecies heeft of het anti-oxyderend in hun lichaam worden uitgeput.

De artsen zullen vaak supplementen aan ME/CFS-patiënten voorschrijven om het anti-oxyderend bij te vullen zij niet hebben, potentieel Tate zeggen. De longitudinale klinische proeven zijn nodig om na te gaan of zij in feite een verschil maken. Het zelfde houdt voor therapie, zoals anti-verslavende drugnaltrexone, die bij lage dosissen anti-neuroinflammatory is (Grenzen in Immunologie, DOI: 10.3389/fimmu.2021.687806).

Momenteel, schijnt naltrexone om de regel van één-derden aan te hangen waar slechts een gedeelte patiënten om het even welk voordeel ziet, zegt Tate. Maar misschien kan dit via het gepersonaliseerde doseren worden verholpen.

Veel van het onderzoek door Tate wordt gedaan begint nu de subtiliteit van gevolgen te bekijken in individuele patiënten met ME/CFS door precisiegeneeskunde worden gezien, eerder dan het meten van de gemiddelde groepen van de gevolgenintern verpleegde patiënt omvatten, die hoe zij aan oefening die antwoorden. Het post-Exertionalonbehagen is een kernsymptoom van zowel lange COVID als ME/CFS, en de fysieke en zelfs emotionele of psychologische spanning kan hen veroorzaken om in instorting te gaan, zegt hij.

In één studie waar vijf jonge vrouwen op een oefeningsprotocol onder de onoplettendheid van een hartfysioloog werden gezet, uniek antwoordde elk, zegt Tate. De moleculaire studies werden toen één en twee dagen later gedaan om hun energieproductie te bekijken. „Zij konden niet enkel zoals veel 24 uur later doen terwijl de gezonde controles… wat verhoging.“ kregen Maar elke patiënt had hun unieke fysiologische en moleculaire reacties.